Deri işçileriyle uluslararası dayanışma günü olan 26 Mart vesilesi ile Enternasyonalist Dayanışma, Lefkoşa'daki TC elçiliğine giderek pankart açıp bildiri okudu, dayanışmasını bildirdi.
Yaşasın işçi sınıfının enternasyonal birliği!
Biz, bugün burada İstanbul’da süren deri işçileri mücadelesini selamlamak, başta Almanya olmak üzere bir çok ülkede ilan edilen Deri işçileriyle uluslararası dayanışma gününe dayanışmamızı bildirmek için toplandık.
DESA’nın Düzce ve Sefaköy fabrikalarında 2008 yılından bu yana işçilerin sendikalaşmaları karşısında DESA sendika karşıtı tutumunu sürdürmektedir. 2008 yılında başlayan sendikalaşma sonrasında Düzce’deki sendikalı işçiler ve Sefaköy’de Emine Arslan olmak üzere toplam 41 işçi işten atılmıştı. Açılan işe iade davalarında mahkemelerde DESA haksız bulundu ve işçilerin işe iadesine karar verildi. DESA’ya sipariş veren uluslar arası markalara karşı yürütülen kampanya etkili oldu ve kesilen siparişleri sonrasında DESA T.Deri-İş Sendikası’yla 24 Ağustos 2009 yılında bir protokol imzaladı. Ancak DESA protokolün yükümlülüklerini yerine getirmeyerek sendikalaşmak isteyen işçilere yönelik baskılarını sürdürdü.
Son olarak Sefaköy’de 12 işçi 17 Ocak 2011 tarihinde işten atılmıştır. Atılan işçilerden dokuzu sendikayla görüştükleri ve diğer 3 işçi de sadece sendikayla görüşme yapan bir işçinin akrabaları olduğu gerekçesiyle işten atılmışlardır. Devamında Düzce’de 28 Ocak 2011 tarihinde sendikal çalışmalarda öncü olan Hakan Lermi ve Serdar Kuru adlı işçiler işten atılmışlardır. Hakan Lermi ve Serdar Kuru adlı işçiler işlerine geri dönebilmek için T.Deri-İş Sendikası öncülüğünde 28 Ocak’tan bu yana Düzce’deki fabrika önünde direnişlerini sürdürmektedirler.
Dünyanın en pahalı çantaları Prada markası altında DESA’da üretilirken işçiler asgari ücret koşullarında çalıştırılmakta ve ücretlerini belirlemede söz hakları tanınmamaktadır. Prada gibi lüks tüketim ürünleri, hak ihlallerinin yaşandığı DESA’daki işçilerin ellerinden çıkarak dünyanın en pahalı lüks mağazalarını süslemektedir. Örgütlenme özgürlüğü ve toplu pazarlık hakkına saygı gösterilmediği ücretli kölelik koşullarında anayasal bir hak olan “sendikalı olmak” uğruna, Türkiye işçi sınıfının Casper Bilgisayar’da, Konak Belediyesi’nde ve Omtex’te verilen mücadeleleri selamlarız!
Casper Bilgisayar Firmasında işçilerin DİSK’e bağlı Birleşik Metal-İş sendikasına üye olmalarının arkasından işten çıkartılmaları üzerine başlayan direnişe bir aya aşkın süredir devam etmektedir.
70 yıllık kazanımları Torba Yasa’yla elinden alınana Metal İşçileri ise, Birleşik Metal İş Sendikası öncülüğünde büyük bir mücadeleye başlamıştırlar. 15.000’in üzerinde işçiyi etkileyecek bu mücadelede metal işçilerinin temel talebi; güvenli iş, güvenceli gelecek ve insanca yaşamaya yetecek ücrettir. UPS’te olsun Tekel’de olsun DESA’da olsun talep de kavga da hep aynıdır! Sendikalı, güvenli-güvenceli bir iş!
Türkiye’de 4/c ve Torba Yasalarının izdüşümü Kıbrıs’ta da Göç Yasası’dır. Neoliberal sınıf taaruzu hem Türkiye’de hem de onun sömürgesi olan Kuzey Kıbrıs’ta ayni çizgide sürmektedir. Bu yüzdendir ki mücadele sınır tanımaz, dayanışma zorunludur. Mücadelelerimizden öğrenecek çok şeyimiz, enternasyonalist dayanışmamızla paylaşacak çok zaferimiz vardır.
Yaşasın işçi sınıfının enternasyonal birliği!
Enternasyonalist Dayanışma
1878 yılında Osmanlı Devleti tarafından İngiltere’ye kiralanan Kıbrıs adası Birinci Dünya Savaşı’nın ardından 1923 yılında resmen İngiliz sömürgesi haline gelmiştir. 1960 yılında dünya çapındaki anti-sömürgeci halk hareketlerinin de etkisiyle İngiltere’nin sömürgeciliği Türkiye ve Yunanistan arasındaki bir anlaşmayla son bulmuş ve iki toplumlu Kıbrıs Cumhuriyeti kurulmuştur. Kıbrıs Cumhuriyeti kurulurken bu üç ülke arasında bir garantörlük anlaşması imzalanmıştır. Türkiye 1974’teki Kıbrıs işgalini hukuken bu anlaşmaya dayandırmaktadır.
Resmi görüşe göre Kıbrıs’ta Yunanistan’la birleşme (Enosis) yanlısı cuntanın darbeyle başa gelmesi ve Türklere karşı katliamlara girişmesine karşı Türkiye, Kıbrıslı Türkleri kurtarmak ve barışı sağlamak için adaya çıkmıştır. Oysa 1974 Kıbrıs Savaşı’ndan 37 yıl sonra “kurtarılan” Kıbrıslı Türkler, “Ankara elini yakamızdan çek!” diyerek alanları doldurmaktadır. Bunun sebebi Ankara’nın yalan söylemesidir. Türkiye kendi stratejik çıkarlarını korumak ve Kıbrıs’ın kuzeyini sömürgeleştirmek için adaya çıkmıştır. Bu gerçek yakın zamanda bizzat Başbakan Erdoğan tarafından da itiraf edilmiştir. Erdoğan Kıbrıs’ta stratejik çıkarları olduğunu, Yunanistan’ın adada ne işi varsa Türkiye’nin de aynı sebeple orada olduğunu açıklamıştır.
1983 yılında Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin kuruluşu ise sömürgeciliğin garanti altına alınmasında ileri bir adım olmuş Türkiye’nin himayesi altında bir devletçik kurulmuştur. Bugün KKTC’nin ne bağımsız bir askeri gücü ne bağımsız bir maliyesi ne de bağımsız bir dış politikası vardır. Güvenlik Kuvvetleri Komutanlığı adı altında örgütlenmiş silahlı kuvvetlerin komuta kademesi doğrudan TSK’ya bağlıdır. Devletin maliyesi T.C. Yardım Heyeti aracılığıyla tamamen Türkiye’ye bağımlı kılınmıştır. 1974’ten bu yana Kıbrıs ekonomisi bir kumarhane ve kıyı ötesi bankacılık cennetine dönüştürülmüş, narenciye bahçeleriyle ünlü Kıbrıs tarımı çökertilmiş ve Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyet’inin ekonomik olarak kendi ayakları üzerinde durma koşulları bilinçli olarak baltalanmıştır.
Kıbrıs ve emperyalizm
Kıbrıs sorunu ne sadece adadaki Rumlar ve Türkler arasındaki bir sorundur ne de Türkiye ve Yunanistan arasındaki bir çelişkiden ibarettir. İngiliz emperyalizmi dünya çapındaki sömürgelerini bir bir kaybederken Kıbrıs’ı da kaybetmiş ancak bağımsız bir Kıbrıs Cumhuriyeti kurulurken adadaki askeri üslerini güvence altına almıştır. Akrotiri ve Dikelya isimli iki emperyalist askeri üs adanın kaderi üzerindeki ipotek senetleri gibidir. Stratejik Ortadoğu coğrafyasında batmaz bir uçak gemisi olarak nitelenen Kıbrıs adasındaki bu askeri üsler daha önce Irak’ın bombalanmasında İngiliz uçaklarının üssü olmuştu. Bu üsler sadece bölge halklarına karşı bir tehdit değil adanın kendisinde gelişecek anti-emperyalist bir mücadelenin karşısına dikilmiş birer büyük duvardır.
Bugün Avrupa Birliği Güney Kıbrıs’ı tüm adanın temsilcisi olarak yani Kıbrıs Cumhuriyeti sıfatıyla üyeliğe kabul etmiştir. İngiliz emperyalizminin askeri gücü, Avrupa emperyalizminin ekonomik gücüyle birleşerek adayı kıskıvrak yakalamıştır. Kıbrıs halkı Rumu ve Türküyle geleceğini Avrupa’da görmektedir. Ancak Avrupa’nın bağrında yeşeren sınıf mücadeleleri AB emperyalizminin Kıbrıs emekçilerinin zihnindeki afyon etkisini dağıtabilir. Yüzyıllardır büyük devletlerin çekişme sahası olan adanın kadim halklarının emperyalizme ve sömürgeciliğe karşı başkaldıracağı günler hiç de uzak değildir. Kıbrıs halkı gerçekten başını kaldırdığında, diğer emekçi halklarla birlikte ilk iş olarak bu emperyalist üsleri ve yabancı askerleri ülkelerinden kovacaktır. O zaman Kıbrıs halkı bir uçak gemisinde değil kadim vatanlarında kardeşçe ve birlik içinde yaşamanın mutluluğuna erişecektir.
DİP programından…
“Devrimci İşçi Partisi, Kıbrıs sorununu çözecek gücün Kıbrıs’ın Rum ve Türk emekçileri olduğu temel noktasından hareketle, Kıbrıs’ta iki halktan emekçileri kucaklayacak tek bir devrimci partinin kurulması mücadelesini destekler. DİP, Türk askerleri dâhil olmak üzere tüm yabancı askerlerin adadan çekilmesini, emperyalist üsler Akrotiri ve Dikelya’nın kapatılmasını, Kıbrıs’ın kaderinin Kıbrıs halkı tarafından herhangi bir dış müdahale olmaksızın belirlenmesini savunur.”
